Nederlander ontsnapt aan doodstraf op Java

De Nederlander Dick N. is vanochtend in Indonesië veroordeeld tot levenslang voor zijn rol bij het maken van chemische drugs. Hij ontliep de doodstraf.

Tangerang, 6 nov. „Dit is een formaliteit. Ik krijg beslist het maximum.” Het woord ‘doodstraf’ spreekt Dick N. niet uit vanachter de tralies van het arrestantenhokje net voor het begin van de zitting. Ogenschijnlijk rustig, maar bleekjes. Rechter Mulyanto zal zometeen het vonnis vellen.

N. was bijna toe aan zijn pensioen, had nooit met een rechter te maken gehad, woonde met vrouw en kinderen in Amsterdam en verdiende de kost met vertaalwerk. Hij kreeg schulden, raakte verzeild in productieplannen voor ‘psycho-tropicals’. En nu staat hij voor een Indonesische rechter. De de officier van justitie eist de doodstraf. Zes kogels, zo gaat dat hier.

Het oprollen van een kleine ecstacy-fabriek, een jaar geleden in de Javaanse industriestad Tangerang, had in Indonesië grote opschudding teweeg gebracht. Vijf Chinezen, twee Indonesiërs, een Fransman en een Nederlander waren opgepakt en de president van het land had de fabriek naderhand bezocht om de politieke urgentie van de strijd tegen drugs kracht bij te zetten. Justitie sprak over de ‘grootste narcoticafabriek van Zuidoost-Azië’ en Dick N. zou een van de experts zijn geweest. Zeven keer was hij in een jaar tijd op en neer gereisd tussen Nederland en Indonesië en hij zou mdma hebben gemaakt – de basis voor xtc.

Vanaf het begin heeft N. ontkend: „Ik heb helemaal geen verstand van chemie”. En feit is dat bij N. nooit drugs zijn aangetroffen. Mocht het plan er al geweest zijn dan was het in elk geval wat Dick N. betreft op het moment van arrestatie nog niet gelukt.

Om half elf vanochtend zitten N. en zijn medeverdachte Fransman op klapstoeltjes voor hun rechters. Het is heet in de bomvolle ruimte van negen bij negen meter in Tangerang. En rumoerig. De griffier had fotografen en cameramensen gevraagd na vijf minuten het veld te ruimen, maar dat blijkt vergeefse moeite. Ronkende verbindingswagens van de landelijke media staan voor de deur. Van buiten dringen in de open ruimte de opvattingen door van een actiegroep tegen drugs. Zij zijn gekleed in zwarte hemden en broeken en met behulp van megafoons vatten zij hun mening samen: ‘Doodstraf, doodstraf, dood, dood, doodstraf.’

Bijna drie uur lang luistert Dick N. naar het monotone voorlezen van de feiten en overwegingen. Praktisch onbewogen, wit overhemd, zwarte jeans en blauw-wit gestreepte sokken. Zijn Franse celgenoot is een stuk jonger en laat zijn nervositeit zien, hevig zwetend, trommelend met de vingers en met grote rode vlekken in de nek. Zowel de Nederlandse als de Franse ambassade hebben een stevige delegatie afgevaardigd om hun landgenoten een hart onder de riem te steken.

Een eindje verderop in een andere rechtszaal leest een andere rechter het vonnis voor van de vijf Chinezen. Later op de dag krijgen de twee Indonesiërs de doodstraf.

Tangerang is de stad die van zich doet spreken met een nieuw geestelijk reveil. De stad haalde onlangs CNN met een gemeenteverordening die ‘het kussen tussen twee personen van een ander geslacht over een periode die vijf minuten te boven gaat’ strafbaar stelt. Negen doodvonnissen op één ochtend in de strijd tegen drugs zou de stad in één klap op de kaart zetten ". Het zouden er drie meer zijn dan onlangs op Bali, waar zes Australiërs wegens drugs ter dood zijn veroordeeld. Het zijn zulke overwegingen die lading geven aan deze laatste procesdag in Tangerang.

De rechter van de vijf Chinezen is sneller klaar en zodoende dringt na twee uur het gerucht binnen dat het meevalt: ze zijn er met twintig jaar vanaf gekomen. Tegen de vijf was ook de doodstraf geëist, al hadden zij volgens hun zeggen de fabriek alleen maar schoongemaakt. De advocate krabbelt na het vernemen van dit nieuws een briefje voor Dick N. die nu voor het eerst om zich heen begint te kijken naar de heisa en het geroezemoes achter zich.

De rechter komt bij zijn laatste zinnen aan, microfoons kruipen onder zijn bureau, camera’s dichter tegen het doodnerveuze duo aan om Het Moment – leven of dood – vast te leggen.

En dan is het hoge woord eruit: Levenslang. De twee verstijven, reden tot juichen kan zo’n woord maar moeilijk bieden. Levenslang is in Indonesië letterlijk levenslang. Anderzijds, het vuurpeloton met twaalf schutters en zes kogels is uit beeld.

Vooralsnog althans. Want hoe nu verder? De Australiërs op Bali gingen in hoger beroep en daar maakte de rechter van levenslang alsnog de doodstraf. Maar het alternatief, levenslang in een Indonesische cel? Verdoofd, uitgeput en lijkwit laten Dick N. en zijn Franse lotgenoot zich door een drom agenten en fotografen naar de boevenwagen afvoeren. Zes dagen nog resten voor het hoger beroep, voor de gok van zijn leven.
bron: nrc.nl